"Μέχρι να πέσει η Πούλια στη Θάλασσα"…

Πλειάδες ή Πλειάς ή Μ45
Για τους φίλους σκέτο ... Πούλια

Εφτά νύμφες, σαν τα κρύα τα νερά, χάθηκαν με μιας δίνοντας τέρμα στη ζωή τους. Οι Πλειάδες. Η Αλκυόνη, η Μαία, η Κελαινώ, η Ηλέκτρα, η Μερόπη, η Ταϋγέτη και η μικρή Στερόπη. Δεν τις αδικώ. Ο καημός τους μεγάλος και αβάσταχτος, καθώς έπρεπε να βλέπουν ολημερίς και ολονυχτίς τον πατέρα τους τον Άτλαντα να υποφέρει κάτω από το βάρος της γης. Άλλοι πάλι, πιο πονηροί, διαδίδουν άλλες φήμες. Πως ο Ωρίωνας, γίγαντας φοβερός και τρομερός, ορέχτηκε τα κάλλη τους και τις κυνήγαγε πέντε ολάκερα χρόνια. Τρομαγμένες αυτές κατέφυγαν στο Δία που τις έκρυψε στον ουρανό αλλάζοντάς τες με αστέρια. Ο Ωρίωνας όμως τις κυνήγησε και εκεί, στα μονοπάτια του ουρανού, αλλάζοντας και αυτός με μια του κίνηση σε αστερισμό. Και από ότι φαίνεται τις κυνηγάει ακόμα… Μπρος εκείνες, πίσω αυτός, μέχρι να χαθούν στον ορίζοντα, στη θάλασσα…

Πλειάδες.
Οι Νύμφες που καθόριζαν τις εποχές

Κάθε Μάιο προβάλουν για πρώτη φορά στην ανατολή διαλαλώντας τον ερχομό του καλοκαιριού που ζυγώνει. Κάθε Νοέμβριο βουτούν στη θάλασσα και χάνονται στη Δύση κυνηγημένες από τον τρομερό γίγαντα, σημαδεύοντας την αρχή του παγερού χειμώνα.
Και «Όντας η Πούλια βασιλεύει, ο καλός ο ζευγολάτης αποσπέρνει, κι ούτε τσοπάνος στα βουνά, κι ούτε ζευγάς στους κάμπους». Μόνο στους ελαιώνες θα ακούσεις φωνές και γέλια, ειδικά αν ο καρπός είναι πολύς και η υπόσχεση για το υγρό χρυσάφι μεγάλη!

Ο Νοέμβριος ξέρει καλά αυτό το κυνηγητό. Χρόνια πολλά τώρα βλέπει τις νύμφες να χάνονται, τους γεωργούς να βιάζονται να τελειώσουν τη σπορά τους και τους τσοπαναραίους να κατεβαίνουν γρήγορα – γρήγορα στους κάμπους με τα ζωντανά. Δώδεκα παλικάρια σέρνουν το χορό του γέρου χρόνου και αυτού του έτυχε να είναι ο ενδέκατος και προτελευταίος. Μαζί με τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο αποτελούν αχώριστη παρέα. Μαζί τα πίνουνε τα καινούρια κρασιά και μαζί μαζεύουν ξύλα για το τζάκι του χειμώνα που έρχεται. Θυμάται τότε που μια γριά είχε ξεμείνει σπίτι τους για να γλιτώσει από την μπόρα. Μαζί με του δυο φίλους του κρατώντας σταφύλια και κρασί τη ρώτησαν: – Με τους μήνες Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη πώς τα πάτε;

"Twelve Months"
by M. Pichugina 

– Αυτούς τους μήνες, αποκρίθηκε η γυναίκα, μαζεύουν οι άνθρωποι τα σταφύλια και τα κάνουν κρασί. Κι αλλιώς έχουν αυτό το καλό που δίνουν είδηση πως έρχεται ο χειμώνας και φροντίζουν οι άνθρωποι για ξύλα, για κάρβουνα και για βαριά φορέματα, για να ζεσταίνονται. 
Δεν ήταν όμως πάντα ενδέκατος. Το θυμάται ακόμα… Το μαρτυράει και το όνομά του για όποιον ξέρει να διαβάζει τις λέξεις και να τις κατανοεί ακόμα… Novem … Εννιά… November… Ο ένατος….

Ρώμη, περίπου επτά αιώνες πριν το Χριστό, ο Numa Pompilius, Ρωμαίος Αυτοκράτορας  με θέληση να αφήσει το όνομά του γραμμένο στην ιστορία, αποφάσισε πως ο Χρόνος χρειάζονταν ακόμα δύο παλικάρια κοντά στα δέκα που είχε ως τότε. Θες από ματαιοδοξία, θες από ευκολία τα έβαλε αυτά τα νέα και αμούστακα παιδιά, πρώτα στη σειρά.

Numa Pompilius

Το πρώτο το ονόμασε Ιανουάριο, προς τιμή του διπρόσωπου θεού Ιανού. Ποιες σκοτεινές υποσχέσεις και τάματα προς το θεό ξοφλούσε άραγε και θέλησε το δεύτερο να το ονομάσει Φεβρουάριο για να εξαγνιστεί;   Februum … Εξαγνίζω… Και έτσι, με αυτά και με αυτά βρέθηκε αυτός από ένατος να γίνει ενδέκατος… Είχε κρατήσει το όνομα αλλά έχανε … τη χάρη! Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Αφού για τους Αθηναίους ήταν πέμπτος στη σειρά και εκεί τον φώναζαν "Μαιμακτηριών", προς τιμήν του θυελλώδη (Μαιμάκτου) Δία…

Νοέμβρη μήνα αν κοιτάξεις ψηλά στον ουρανό με καρτερική διάθεση και πίστη στα μυστήρια του σύμπαντος, δεν μπορεί παρά να δεις τα πεφταστέρια. Εκεί από τον αστερισμό του λιονταριού, μικρά – μικρά φωτεινά σημαδάκια, οι «Λεοντίδες» έρχονται προς τη γη σαν βροχή.  Ώρα για μια ευχή. Θα βγει λένε όσοι το έχουν δοκιμάσει αλλά και όσοι ακόμα ελπίζουν και περιμένουν…

Κάντε μια ευχή. Μέχρι η Πούλια να πέσει στη Θάλασσα, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα…